lek. wet. Jakub Boguszewski – okulista
Przychodnia dla zwierząt Vetika
Diagnozowanie jaskry opiera się na objawach klinicznych
Główne objawy jaskry to m.in. podwyższenie ciśnienia śródocznego, zamglona rogówka, zaczerwienienie oraz obrzęk naczyń nadtwardówkowych, powiększenie gałki ocznej.
Diagnozowanie jaskry odbywa się przede wszystkim na podstawie obserwacji zwierzęcia i pojawiających się u niego objawów choroby. Do gabinetu trafia pacjent i właściciel mówi, że psiak ostatnio dużo śpi, jest osowiały, że niechętnie je, i że oko mu się zrobiło czerwone, albo – że zrobiło się niebieskie. Podczas badania okazuje się, że piesek ma poszerzone i takie “nastrzykane” naczynia krwionośne nadtwardówki, że ma sztywną, rozszerzoną źrenicę i obrzęk rogówki. W takiej sytuacji powinniśmy już podejrzewać, że możemy mieć do czynienia z jaskrą.
Pomiar ciśnienia
Aby potwierdzić lub wykluczyć to przypuszczenie należy zmierzyć ciśnienie wewnątrzgałkowe, którego wysokość wiąże się krążącą w gałce ocznej cieczą wodnistą. Dostarcza ona tkankom oka składników odżywczych i usuwa zbędne produkty przemiany materii. Do pomiaru ciśnienia w oku służy urządzenie, które nazywa się tonometr aplanacyjny. Po wpuszczeniu do oka kropli i znieczuleniu powierzchni gałki ocznej, końcówką tonometru kilkakrotnie dotykamy do rogówki i czekamy na wynik pomiaru, który po chwili pojawia się w okienku. Prawidłowe ciśnienie mieści się w przedziale 10-25 mm Hg (słupka rtęci). Wyższe ciśnienie, nawet już o wartości 26 mm Hg wskazuje na to, że mamy do czynienia z jaskrą. Natomiast obrzęk rogówki (taka mgiełka na oku) pojawia się, gdy ciśnienie jest bardzo wysokie i wynosi powyżej 50 mm Hg.
Predyspozycje do jaskry
Można jednoznacznie wskazać predyspozycje do tej choroby u niektórych ras psów. Są to przede wszystkim cocker spaniele, springer spaniele, beagle, wszystkie retrivery, np. flat coated retriver czy golden retriver, labradory. Wśród psów tych ras jaskra występuje znacznie częściej niż u innych.