lek. wet Jacek Bany – chirurg
Przychodnia weterynaryjna Jacek Bany w Legionowie
Koprofagia nie musi być objawem choroby
Koprofagia jest zachowaniem zwierząt, a także i ludzi, polegającym zjadaniu własnych, bądź cudzych odchodów. I choć u zwierząt przeważnie nie jest objawem choroby, należy raczej do zachowań niepożądanych. Przede wszystkim dlatego, że wiąże się z przechwytywaniem pasożytów z odchodów innych zwierząt. Są jednak zwierzęta, na przykład gryzonie, u których koprofagia jest normą fizjologiczną. Króliki, które często hodujemy, mają dwa rodzaje kału. Jeden jest kałem wydalniczym, drugi – kałem zawierającym niektóre witaminy i, przede wszystkim, odpowiednie bakterie, które królik musi ciągle w sobie zasiedlać. W tej sytuacji nadmierne czyszczenie klatki i niedopuszczanie do koprofagii, skończy się prędzej czy później śmiercią tego zwierzęcia. Niedobór bakterii spowoduje zaburzenie trawienia i będzie to prawdopodobnie śmiertelne dla królika.
Stres może powodować koprofagię
Zjadanie odchodów zdarza się też psom, rzadziej kotom. Przyczyn jest wiele. Na przykład szczenięta są zainteresowane wszystkim dookoła, a kał, który intensywnie pachnie, jest dla nich szczególnie atrakcyjny. I piesek bardzo często zjada go po prostu z ciekawości. Czasami szczeniaki uczą się tego obserwując własną mamę, która do okresu zakończenia karmienia bardzo często wylizuje wszystkie odchody i czyści gniazdo. Są to jednak zachowania przejściowe. Ale jeśli denerwujemy się na szczeniaka, który załatwia się w domu, w niewłaściwym miejscu, jeśli krzyczymy na niego, próbujemy go klepnąć czy jakoś inaczej ukarać, to zwierzę bardzo się stresuje. I ten stres powoduje, że zaczyna zjadać własne odchody, ponieważ boi się, że będzie za to skarcone.
Koprofagia to częste zachowanie u zwierząt. Czasami wystarczy zmienić karmę na bardziej naturalną, by pies przestał interesować się zjadaniem odchodów.
Zew natury nakazuje zjadać odchody
Bardzo często u zwierząt domowych dochodzi do pewnych niedoborów pokarmowych. Współczesne karmy, które dajemy psom, są formą macdonaldyzacji w żywieniu zwierząt. Często brakuje w nich wielu substancji odżywczych i psu, który jest żywiony tylko suchą lub mokrą, wyjałowioną karmą, może brakować pewnych bakterii. Wówczas natura mówi mu: “zdobądź to” i pies zjada odchody. Albo, jeśli na przykład ma zaburzenia trawienia i nie wchłania wszystkich substancji, zjadając własne lub cudze odchody, próbuje te substancje uzupełniać.
Kocia kupa to dla psa przysmak
Szczególnie często zdarza się wyjadanie kału kociego przez psy. Jeśli mamy w domu psa i kota, to pies lubi sobie podjeść z kuwety. Właściciele czworonogów są tym zszokowani, ale trzeba pamiętać, że koty żywią się głównie mięsem. Dla psa kocia kupa jest więc niezwykle atrakcyjna. Zawiera mnóstwo aminokwasów, które są dla psa cenne, i które w ten właśnie sposób sobie uzupełnia. Oczywiście nie jest to zachowanie korzystne, ponieważ może przejąć niektóre pasożyty od kota.
Odpowiednia karma
Bardzo często można zlikwidować koprofagię zmieniając zwierzakowi karmę. Zwierzęta żywione w sposób zbliżony do naturalnego, czyli chociażby metodą BARF, czy innymi podobnymi metodami, które obejmują podawanie surowego mięsa, nie pozbawionego tych wszystkich żywych składników powoduje, że odruchy koprofagii zanikają. Zwierzęta, które jedzą surową karmę, surowe warzywa, owoce, z reguły nie są zainteresowane jedzeniem kału. Można oczywiście uzupełniać te bakterie, dodając specjalne preparaty do jedzenia, albo stosując rozmaite dodatki żywieniowe, chociażby żwacze, które są suszone i zawierają różnego rodzaju bakterie.
Kiedy należy zgłosić się z psem do lekarza?
Jeśli koprofagia jest bardzo nasilona, powinniśmy skontaktować się z lekarzem, a najlepiej z behawiorystą. Trzeba dokładnie sprawdzić, co jest przyczyną takiego zachowania. Może należy wytłumić stres u tego zwierzęcia i w odpowiedni sposób nim pokierować, albo zmienić jego zachowania, przekierowując na inny rodzaj zainteresowań. Czasami zwierzaki zjadają odchody po prostu z nudów.
Koprofagia, czyli zjadanie własnych lub cudzych odchodów nie musi być objawem choroby. U niektórych zwierząt jest to nawet norma fizjologiczna.
